Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

ignorationis N F

  • 1 confessio

    cōnfessio, ōnis, f. (confiteor), das Eingeständnis, Zugeständnis, das Geständnis, I) eig.: a) übh., Cic. u.a.: alqm ad confessionem compellere, Suet.: confessio cruciatu exprimitur, Suet.: ea confessionem faciunt (legen ab), non defensionem, Cato fr. – m. subj. Genet. od. Pron. poss., c. illorum, Cic.: c. vultus ac vocis, Quint.: confessione suā urgeri, Cic.: im Plur., Lentulus patefactus indiciis et confessionibus suis, Cic. Cat. 3, 15: se ipsos turpissimis confessionibus produnt, Plin. ep. 8. 18, 3. – m. obj. Genet., c. simplex veritatis, Val. Max.: simplex veri erroris, Cels.: c. inscitiae suae, Quint.: c. errati sui, Cic.: c. facti, Cic.: c. pecuniae captae, Cic.: adducere alqm ad ignorationis confessionem, Cic.: exprimere ab alqo confessionem culpae, Liv.: tormentis exprimere confessionem cogitati facinoris, Suet.: im Plur., ad iudices indicia, litteras, confessiones communis exitii deferre, Cic. Sest. 145. – m. subj. u. obj. Genet., Rhodiensium culpae c., Gell. 6 (7), 3, 24. – m. Ang. in betreff wessen? man eingesteht, durch de u. Abl., immo si actionem stultissimasque de se, nefarias de patre confessiones audisses? Cael. in Cic. ep. 8, 8, 2: ipsorum de somno piscium confessio, Plin. 9, 18. – b) als rhet. Figur, Quint. 9, 2, 17; 12, 1, 33. – II) übtr., das Eingeständnis, Geständnis, Bekenntnis (bes. der Furcht, der Schwäche), das man durch eine Tatsache ablegt, die Anerkennung (s. Fabri Liv. 21, 40, 2), tacitā confessione victus, Liv.: c. fidei, Glaubensbekenntnis, Eccl.: timoris confessionem (hosti) exprimere, Liv. – m. folg. Acc. u. Infin., ea erat confessio (hierin lag das G.) caput rerum Romam esse, Liv.: confessionem factam (man habe das G. abgelegt, habe eingestanden, anerkannt) populi quam consulis maiestatem vimque maiorem esse, Liv.

    lateinisch-deutsches > confessio

  • 2 ignoratio

    ignōrātĭo, ōnis, f. action d'ignorer, défaut de connaissance, ignorance.    - ignoratio sui, Cic. Clu. 39.109: oubli de soi-même.    - in summa rerum ignoratione versari, Cic.: être dans une ignorance profonde.
    * * *
    ignōrātĭo, ōnis, f. action d'ignorer, défaut de connaissance, ignorance.    - ignoratio sui, Cic. Clu. 39.109: oubli de soi-même.    - in summa rerum ignoratione versari, Cic.: être dans une ignorance profonde.
    * * *
        Ignoratio, ignorationis. Cic. Ignorance, Faulte de congnoissance.
    \
        Ignoratione omnium proposita. Cice. A la charge que personne n'en scaura rien.
    \
        Ignoratio sui. Cic. Quand on ne se congnoist point soymesme.

    Dictionarium latinogallicum > ignoratio

  • 3 confessio

    cōnfessio, ōnis, f. (confiteor), das Eingeständnis, Zugeständnis, das Geständnis, I) eig.: a) übh., Cic. u.a.: alqm ad confessionem compellere, Suet.: confessio cruciatu exprimitur, Suet.: ea confessionem faciunt (legen ab), non defensionem, Cato fr. – m. subj. Genet. od. Pron. poss., c. illorum, Cic.: c. vultus ac vocis, Quint.: confessione suā urgeri, Cic.: im Plur., Lentulus patefactus indiciis et confessionibus suis, Cic. Cat. 3, 15: se ipsos turpissimis confessionibus produnt, Plin. ep. 8. 18, 3. – m. obj. Genet., c. simplex veritatis, Val. Max.: simplex veri erroris, Cels.: c. inscitiae suae, Quint.: c. errati sui, Cic.: c. facti, Cic.: c. pecuniae captae, Cic.: adducere alqm ad ignorationis confessionem, Cic.: exprimere ab alqo confessionem culpae, Liv.: tormentis exprimere confessionem cogitati facinoris, Suet.: im Plur., ad iudices indicia, litteras, confessiones communis exitii deferre, Cic. Sest. 145. – m. subj. u. obj. Genet., Rhodiensium culpae c., Gell. 6 (7), 3, 24. – m. Ang. in betreff wessen? man eingesteht, durch de u. Abl., immo si actionem stultissimasque de se, nefarias de patre confessiones audisses? Cael. in Cic. ep. 8, 8, 2: ipsorum de somno piscium confessio, Plin. 9, 18. – b) als rhet. Figur, Quint. 9, 2, 17; 12, 1, 33. – II) übtr., das Eingeständnis, Geständnis, Bekenntnis (bes. der Furcht, der Schwäche), das man durch eine Tatsa-
    ————
    che ablegt, die Anerkennung (s. Fabri Liv. 21, 40, 2), tacitā confessione victus, Liv.: c. fidei, Glaubensbekenntnis, Eccl.: timoris confessionem (hosti) exprimere, Liv. – m. folg. Acc. u. Infin., ea erat confessio (hierin lag das G.) caput rerum Romam esse, Liv.: confessionem factam (man habe das G. abgelegt, habe eingestanden, anerkannt) populi quam consulis maiestatem vimque maiorem esse, Liv.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > confessio

  • 4 cōnfessiō

        cōnfessiō ōnis, f    [confiteor], a confession, acknowledgment: sua: servorum: confessionibus ipsius patefacta parricidia: ignorationis: captae pecuniae: culpae, L.: ea erat confessio caput rerum Romam esse, L.: tacita, L.
    * * *
    confession, creed, avowal of belief/faith; acknowledgement of Christ; suffering; confession, acknowledgement; (act implying) admission (of guilt); proof, token; praise, thanksgivng; (Vulgate)

    Latin-English dictionary > cōnfessiō

  • 5 īgnōrātiō

        īgnōrātiō ōnis, f    [ignoro], want of knowledge, unacquaintance, ignorance: locorum: iuris: regis, Cu.: de aliquo.
    * * *

    Latin-English dictionary > īgnōrātiō

  • 6 confessio

    confessĭo, ōnis, f. [confiteor], a confession, acknowledgment.
    I.
    In gen. (in good prose; esp. freq. in Cic. and Quint.), with gen. obj.:

    errati sui,

    Cic. Div. 1, 17, 33:

    ignorationis,

    id. Ac. 1, 12, 44; cf.:

    inscitiae suae,

    Quint. 2, 11, 2:

    captae pecuniae,

    Cic. Clu. 53, 148:

    culpae,

    Liv. 21, 18, 5; 36, 27, 6:

    paenitentiae,

    Quint. 11, 1, 76:

    vitiorum,

    Tac. A. 2, 33:

    facinoris,

    Suet. Tib. 19. —In plur.:

    cum ad vos indicia, litteras, confessiohes communis exitii detuli,

    Cic. Sest. 69, 145.—With acc. and inf.:

    ea erat confessio caput rerum Romam esse,

    Liv. 1, 45, 3; so id. 2, 7, 7; 42, 47, 8 al.—With pron. pers.:

    sua,

    Cic. Verr. 2, 4, 47, § 104; 2, 5, 64, § 166;

    Liv 28, 40, 11: confessionibus suis,

    Cic. Cat. 3, 6, 15.—With gen. subj.:

    illorum,

    Cic. Verr. 2, 5, 40, § 103:

    inimicorum,

    id. Red. Quir. 1, 1:

    omnium,

    Vell. 2, 43:

    illa Ciceronis,

    Quint. 11, 1, 44:

    adversarii,

    id. 4, 4, 4; cf.

    ipsorum,

    Plin. 9, 7, 6, § 18 al.: extera corporum indubitatas confessiones habent, i. e. proofs of the healing power (of assafœtida), id. 22, 23, 49, § 103.—With de and abl.: immo si actionem stultissimasque de se, nefarias de patre confessiones audisses? Cael. ap. Cic. Fam. 8, 8, 2:

    ipsorum de somno piscium confessio,

    Plin. 9, 7, 6, § 18.—With abstr. subjects: ea confessionem faciunt, non defensionem, Cato ap. Gell. 7, 3, 15.—
    II.
    Esp.
    A.
    As a fig. of speech, Quint. 9, 2, 17; 12, 1, 33.—
    B.
    In eccl. Lat.
    1.
    A creed, avowal of belief:

    fidei, Greg. M. Ep. 7, 5: nostra,

    Vulg. Heb. 3, 1.—
    2. (α).
    In gen., Vulg. Rom. 10, 10.—
    (β).
    Esp., an acknowledgment of Christ under torture; and hence, transf., torture, suffering for religion's sake, Lact. Mort. Pers. 1 init.

    Lewis & Short latin dictionary > confessio

См. также в других словарях:

  • Sophistik — Sophistik, die Kunst durch Zweideutigkeiten, trügerische Argumente u. halbwahre Sätze falschen Behauptungen den Schein der Wahrheit zu geben, od. durch verfängliche Fragen, wo nicht zu täuschen, doch Andere in Verlegenheit zu setzen, überhaupt… …   Pierer's Universal-Lexikon

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»